Posłuszna wdowa (2000)

Akcja sztuki toczy się współcześnie w Londynie. June Pepper wraca do domu po pogrzebie swego męża, redaktora naczelnego wielkonakładowej gazety. Przed śmiercią małżonek nakazał jej prowadzenie dziennika, by mogła łatwiej odnaleźć się w nowej dla siebie sytuacji. June wszakże pisanie w ogóle nie idzie. Po co przelewać myśli na papier, skoro można niejako bezpośrednio kierować je do zmarłego Adama.
Samotność w wielkim, dostatnim domu pani Pepper zagłusza alkoholem. Co pewien czas odwiedza ją też dawny podwładny męża Eric Grant oraz Pauline, córka Adama z poprzedniego małżeństwa, mająca poważne kłopoty osobiste. June boi się (nie bez podstaw), że Pauline zamierza się do niej wprowadzić i robi, co może, by jej to wyperswadować. Podczas spaceru zauważa w pubie mężczyznę w garniturze Adama, który niedawno oddała do komisu. Zaaferowana nawiązuje z nieznajomym rozmowę. Okazuje się, że jest to bezrobotny, który od tygodni bezskutecznie szuka posady. Przypadkowe spotkanie zamienia się w przyjaźń. W pewnej chwili pani Pepper zaczyna nawet myśleć o czymś więcej. Wynika jednak pewien problem. Jest nim Pauline, która obładowana walizkami przychodzi do June z wiadomością, że właśnie odeszła od męża. [PAT]

Posłuszna wdowa" to dobra próbka talentu Waterhouse'a. Choć Keith Waterhouse (ur. w 1929 r.) ukończył edukację w wieku 15 lat, zaliczany jest dziś do ścisłej czołówki pisarzy brytyjskich. Obdarzony ponadprzeciętnym poczuciem humoru i wyczuciem satyry, swój talent potwierdził nie tylko jako wieloletni współpracownik "Puncha" i "Daily Mirror", lecz także jako autor licznych powieści, dramatów i scenariuszy. Miejsce w historii literatury zapewnił mu przede wszystkim słynny "Billy kłamca". Początkowo wydany jako powieść (1959), szybko doczekał się wersji teatralnej (1960), filmowej (1963) i musicalowej (1974). Historia chłopaka, który ucieka przed mizerią rzeczywistości w świat marzeń, stała się jednym z manifestów pokolenia "młodych gniewnych", które wstrząsnęło brytyjską (i nie tylko) kulturą w latach pięćdziesiątych. Zarówno w "Billym...", jak i w innych swych utworach Waterhouse dowiódł demaskatorskiej pasji w obnażaniu skostniałych form społecznych, obyczajowej hipokryzji i snobizmu tzw. klas wyższych. Okazał się też mistrzem w wyłuskiwaniu ziaren humoru z tego, co w życiu człowieka trudne, a nawet bolesne.



Autor sztuki: Keith Waterhouse
Tytuł oryginalny: "Good Grief"
Przekład: Michał Ronikier
Produkcja: 2000
Premiera TV: 12 luty 2001

Reżyseria:
w napisach pod pseudonimem jako: Robert Lehman 


Muzyka:
(opracowanie muzyczne)

Obsada:
June Pepper

Pauline

Eric Grant

Garnitur

Adam, zmarły mąż June Pepper; twarz Michała Kwiecińskiego pojawia się na zdjęciu "grającym" w spektaklu; informacja o "występie" M. Kwiecińskiego nie występuje w napisach



IMDb (angielski)
Wikipedia (polski)


02.190204

(POL) polski,


- BRAK ILUSTRACJI -

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz