Cricotage na aktorów, przedmioty, marionetki, rzeźby i maszynerię”
Powstały we Włoszech z tamtejszymi wykonawcami oraz jednym aktorem z Polski dwuczęściowy cricotage* oparty został na „Śmierci Tintagilesa” Maurice’a Maeterlincka w przekładzie Giovanniego Raboniego.
Część pierwsza nawiązywała do lalkowej realizacji dramatu Maeterlincka przygotowanej przez Kantora w roku 1937 w Krakowie, w czasie studiów w Akademii Sztuk Pięknych.
Utrzymana ona była w stylu konstruktywizmu niemieckiego z kręgu Bauhausu, a ściślej w duchu widowisk Oskara Schlemmera z użyciem zmechanizowanych figur. Druga część przedstawienia – Przeminęło pół wieku: rok 1987. „Wiadomo jaka maszyna” – stanowiła rehabilitację symbolizmu z perspektywy Teatru Śmierci.
„Spektakl był przygotowywany na otwarcie festiwalu documenta w Kassel. W trakcie intensywnych prób powstawało wszystko naraz: tekst, kostiumy, muzyka (Saro Cosentino), częściowo scenografia – pisała Anna Halczak w tekście opublikowanym w „Didaskaliach”. – Ciągle zmieniała się, kształtowała, koncepcja spektaklu. Były to dwa tygodnie napiętej pracy aktorów, pracowników technicznych i samego twórcy. Największym technicznym problemem były krzesła, które miały poruszać się »same« w ostatniej sekwencji pierwszej części spektaklu. Wykonanie specjalnych mechanizmów do tego celu zajęło kilka dni i bardzo niecierpliwiło artystę. Gdy wreszcie na dzień przed premierą spełniło się jego żądanie, okazało się, że nie o taki efekt chodziło”.
Spektakl złożony jest z dwóch części:
Cz. I – Teatr Marionetek Tadeusza Kantora. Rok 1937 „Śmierć Tintagilesa” Maurice Materlincka
Cz. II – Przeminęło pół wieku. Rok 1987 „Wiadomo jaka maszyna”
Autor sztuki: Tadeusz Kantor
Tytuł oryginalny: „Maszyna miłości i śmierci”
Przekład: brak informacji
Produkcja: 1987 (1991 - montaż materiałów z 1987 r. dla TVP)
Premiera TV: brak informacji
Reżyseria:
Muzyka:
Obsada:
2 role: Królowa; Posługacz
2 role: Podejrzany typ; Grabarz
2 role: Posługacz; Megiera-czarownica
2 role: Posługacz; Grabarz
Posługacz; Megiera-czarownica
Tintagiles - tym razem wiejski pastuszek
Narzeczona Tintagilesa
Megiera-czarownica
Nieznana
Maszynista miłości i śmierci
Maszynista miłości i śmierci
Notatki:
Spektakl został zarejestrowany amatorską, czarno-białą kamerą video w Teatro Litta w Mediolanie 21 i 26 czerwca 1987 r. Wersję telewizyjną wyprodukowano już po śmierci artysty.
* W dorobku teatralnym Tadeusza Kantora obok spektakli znajdują się ich szkice lub szkolne etiudy określane przez niego – od nazwy Teatru Cricot 2 – jako cricotages. Po raz pierwszy użył słowa cricotage w grudniu 1965 roku, w tytule happeningu zorganizowanego w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Warszawie. W okresie Teatru Śmierci artysta stworzył poza granicami Polski aż pięć cricotages: Gdzie są niegdysiejsze śniegi? (Rzym, 1979), Ślub w manierze konstruktywistycznej i surrealistycznej (Mediolan, 1986), Maszyna miłości i śmierci (Kassel, 1987), Bardzo krótka lekcja (Charleville-Mézières, 1988) i Cicha noc (Awinion, 1990).
03.180701
(ITA) italiano, (POL) polskie napisy,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz