Przestrzeń życiowa, czyli realna - bowiem Iluzja i Realność to dwa terminy, a zarazem problemy stanowiące w widowisku "Dziś są moje urodziny" cel przemyśleń, wątpliwości i analizy Twórcy. "Iluzja" i "Realność" pojawiały się właściwie stale w poprzednich spektaklach Kantora, ale tym razem podjął próbę prześledzenia i unaocznienia granicy, która przebiega pomiędzy tymi dwoma światami. A właściwie spektakl - materializując rozważania i wnioski - miał przekraczać tę granicę. W wersji pierwotnej początek widowiska "od zaraz" wprowadzał widza wyraziście na płaszczyznę, gdzie miał się rozegrać "ów rozpad iluzji" - otóż sam Kantor miał wyjść do publiczności i opowiadać zdarzenie, a będący w ramach (Autoportret Twórcy) aktor reagował w pewnym momencie wychodząc z owych ram.
W obecnej wersji wymiar realny buduje głos z taśmy... Na scenie Biedny Pokój Wyobraźni, ramy obrazów, w nich w jednym rogu Autoportret Autora, w drugim Infantka Velazqeza, na wprost widzów rama obrazu, a w niej drzwi, przez które wchodzą i wychodzą Drodzy Umarli. Postaci z obrazu - ram, przekraczając ramy, łamiąc iluzję wchodzą w świat realny, ale przecież ten świat realny jest nadal iluzją, bowiem my widzowie postrzegamy go jako świat sceny... Pokój Wyobraźni staje się w spektaklu polem bitwy, miejscem ponownych narodzin, pomieszczeniem, gdzie pojawiają się nieżyjący przyjaciele, gdzie wszystkich dosięga gwałt i przemoc i gdzie na pobojowisku w "finale" pozostaje tylko Autoportret Artysty. W Kantorowskim Pokoju Wyobraźni cała ludzkość może pomieścić swój los, ogrom talentu twórcy pozwala każdemu coś znajdować i o coś pytać - chociaż odpowiedź jest nieubłaganie kontynuacją tamtej z "Umarłej klasy..".. Życie można wyrazić w sztuce jedynie przez brak życia, przez odwołanie się do śmierci, przez Pozory, przez Pustkę i brak Przekazu - podkreślał Kantor w manifeście "Teatr Śmierci" (1975). "Dziś są moje urodziny" to ostatnie, nie ukończone dzieło wybitnego twórcy. Widowisko powstało w oparciu o partyturę spektaklu, było grane w Krakowie w ramach imprez towarzyszących KBWE.
Autor sztuki: Tadeusz Kantor
Inny tytuł: „Aujourd'hui ç'est mon anniversaire”
Produkcja: 1991
Premiera TV: 4 kwiecień 1992
Reżyseria:
reżyser
reżyser zapisu telewizyjnego
Muzyka:
różni (zobacz Notatki poniżej)
Obsada:
Autoportret właściciela
Biedna dziewczyna, której nie ma
Cień właściciela
Posługaczka podająca się za krytyka
Ojciec
Osobnik, który sobie przywłaszczył twarz ojca
Matka
Wuj Stasio
Ksiądz Śmietana z Wielopola
Maria Jarema
Jonasz Stern
Wsiewołod Meyerhold
Dr Klein-Jehova
Nosiwoda z Wielopola; Grabarz
Infantka z obrazu Velazqueza
Roznosiciel gazet z roku 1914; Grabarz
Ambalaż, Człowiek władzy; NKWDzista
Ambalaż, Człowiek władzy; NKWDzista
Ambalaż, Człowiek władzy
Ambalaż, Człowiek władzy
Ambalaż, Człowiek władzy
Ambalaż, Człowiek władzy
Ambalaż, Człowiek władzy
Pedel z Umarłej Klasy; NKWDzista; Grabarz
Człowiek władzy
Człowiek władzy; Grabarz
Grabarz
Właściciel biednego pokoju wyobraźni (z taśmy)
Ksiądz (z taśmy)
- (z taśmy)
Notatki:
W spektaklu wykorzystano następujące utwory muzyczne:
Tango della Rose (Bottero)
Ludowa melodia żydowska ze spektaklu "Dalla sabbia, dal tempo" Moni Ovada
"Poluszko pole" L. Knipper, V. Grousse w wyk. Chóru Aleksandrowa
"La Belle Helene" J. Ofenbacha
Kwartet smyczkowy op. 76 J. Haydna
Eroica, II część L. van Beethovena
02.180630
(POL) polski,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz