Poskromienie złośnicy (1971)

Baptysta Minola, padewski mieszczanin, ma dwie córki – słodką Biankę i Katarzynę, zwaną złośnicą. O Biankę stara się kilku zalotników, o Katarzynę – żaden, ale Baptysta chce wydawać za mąż córki w porządku starszeństwa: najpierw Katarzynę, potem Biankę. Na szczęście dla zalotników pojawia się Petrukio, który jest gotów poślubić Katarzynę, bo liczy na jej posag. Głównym wątkiem komedii jest poskramianie niepokornej dziewczyny metodami dość radykalnymi, aż stanie się idealną małżonką...

Autor sztuki: William Szekspir (William Shakespeare)
Tytuł oryginalny: "The Taming of The Shrew"
Przekład: Jerzy S. Sito
Produkcja: 1971
Premiera TV: 12 kwiecień 1971

Reżyseria:

Zygmunt Hübner

Muzyka:

Ryszard Kula

opracowanie muzyczne

Obsada:

Tadeusz Łomnicki

Petrukio

Magdalena Zawadzka

Katarzyna

Anna Seniuk

Bianka

Tadeusz Surowa

Baptysta Minola

Ryszard Pietruski

Hortensio

Jan Nowicki

Lucentio

Krzysztof Wieczorek

Tranio

Helena Dąbrowska

Dorota

Wojciech Krajewski

Gremio

Jan Kulczycki

Grumio

i inni

Notatki:
Spektakl był chętnie oglądany i wielokrotnie emitowany. Krytycy nieco sarkali na przekład Jerzego S. Sity (bo zbyt uwspółcześniony), na nadmiar panujący na ekranie: „Na scenie biegają, trąbią, krzyczą, w ogóle szaleją. Doskonale rozumiem zamysł reżysera. To ma być renesansowa bujność. Zgoda, niech będzie. Pod jednym wszakże warunkiem. Żeby nie zagłuszyć. Żeby nie uciekły nam psychologiczne i literackie finezje” – pisał Jerzy Milewski w „Kierunkach”. Finezja jednak nie była celem reżysera – jemu chodziło o zabawę.
Dwa lata wcześniej Hübner wystawił Poskromienie złośnicy, również w przekładzie Sity, w kierowanym wówczas przez siebie Starym Teatrze. Petrukia grał Wojciech Pszoniak, Kasię – Anna Polony. Jan Nowicki wystąpił, tak jak w telewizyjnym spektaklu, w roli Lucentia. Spektakl rozgrywał się w prowincjonalnej remizie, w której członkowie strażackiej orkiestry wystawiali sztukę Shakespeare’a. Jak to w amatorskim przedstawieniu, były grube, farsowe chwyty, kostiumy z nieokreślonej epoki, swawolna atmosfera. Aktorzy nauczyli się grać na instrumentach dętych, co z uznaniem odnotowali recenzenci. Telewizyjna realizacja ma podobny klimat, choć o głębszych podobieństwach trudno dziś wyrokować – po krakowskim przestawieniu zostały tylko zdjęcia i recenzje. [NInAteka]


IMDb (angielski)
Wikipedia (polski)


03.171212

---

(POL) polski,

---

- BRAK ILUSTRACJI -