Oczywiście, współuczestnictwo widzów polegało na podjęciu pewnej konwencji, niemniej ich udział w przedstawieniu był założony przez Swinarskiego. W przekazie telewizyjnym jako widzowie występują specjalnie zaangażowani statyści, a także w niektórych ujęciach autentyczna publiczność, obecna na przedstawieniu, które „podglądała” w teatrze ekipa telewizyjna.
→ CZĘŚĆ DRUGA ←
Autor sztuki: Adam Mickiewicz
Tytuł oryginalny: „Dziady”
Produkcja: 1983
Premiera TV: 31 październik 1983
Reżyseria:
Muzyka:
Obsada:
Guślarz
Starzec
Sowa
Kruk
Kobieta, Ewa
Widmo, Doktór
Dziewczyna
Gustaw-Pustelnik, Konrad
Ksiądz, Szambelan, Pułkownik
wieśniaczka, Panna
wieśniaczka, Młoda Dama
wieśniaczka, Panna II
wieśniaczka, Matka
wieśniaczka, Dama I
wieśniaczka, Pani Rollinson
wieśniaczka
wieśniaczka, Dama II
wieśniaczka, Księżna
wieśniaczka
wieśniak
wieśniak, Sekretarz
członek chóru młodzieńców, Frejend, Wysocki
członek chóru młodzieńców, Zenon Niemojewski, Dyrektor muzyki
członek chóru młodzieńców, Jakub, Student
członek chóru młodzieńców, Żegota, Bestużew
Anioł Stróż
Duch, Adolf
Belzebub, Mistrz ceremonii, Lokaj
Diabeł I
Diabeł II, Gubernator
Jan Sobolewski, oficer rosyjski
ks. Lwowicz, Literat II, Sowietnik
Tomasz Zan
Feliks Kułakowski, Justyna Pol
Kapral
Ksiądz Piotr
Senator
Hrabia
Literat I
Stary Polak
Pelikan
Bajkow
Kmitowa
Panna I
Narzeczona Bajkowa; w napisach imię: Hanna
Gubernatorowa
Sowietnikowa
Dama
Kolleski Registrator
Starosta
Sowietnikowa II
Notatki:
Dwuczęściowe przedstawienie Teatru TV jest dokumentalnym zapisem głośnej inscenizacji Konrada Swinarskiego w Starym Teatrze w Krakowie z 1973 roku. "Było to przedstawienie od strony intelektualnej i formy teatralnej bardzo niezwykłe. W sferze idei celem nadrzędnym dla Swinarskiego było to, co Mickiewicz nazywał budzeniem w sobie nowego człowieka, sprawa duchowego odrodzenia. Aby pokazać to zmaganie się ze sobą trudne i samotne, uruchomił cały budynek teatralny - scenę i amfiteatr. Spektakl rozgrywa się między ludźmi. Dookoła widowni pojawiają się statyści, prawdziwi żebracy, słoma, kury i jajka na twardo" - pisał prof. Stefan Treugutt.
Telewizyjnej rejestracji spektaklu dokonano w osiem lat po tragicznej śmierci Konrada Swinarskiego w katastrofie samolotowej w 1975 r. i w dziesięć - po krakowskiej premierze "Dziadów". Wszyscy współtwórcy widowiska mieli świadomość, że utrwalają na taśmie magnetycznej jeden z najsłynniejszych spektakli powojennych, dzieło wybitnego twórcy, który ma trwałe miejsce w historii polskiego teatru. Reżyser Laco Adamik, który wcześniej współpracował ze Swinarskim przy przeniesieniu na mały ekran jego "Wyzwolenia", oraz cały ówczesny zespół Starego Teatru - wnikliwie rozważali wszystkie pomysły inscenizacyjne. Przy rozstrzyganiu wszelkich wątpliwości artystycznych bardzo liczył się głos Anny Polony, pełniącej funkcję asystenta obu reżyserów, wersji teatralnej i telewizyjnej. Efekt "przekładu" dzieła scenicznego na język telewizji krytycy określili jako "niewierną wierność". Spektakl Laco Adamika jest interesującym przykładem widowiska stricte telewizyjnego, powstałego na podstawie przedstawienia teatralnego, z zachowaniem możliwie integralnego kształtu pierwowzoru, koncepcji i intencji jego twórcy.
W swoich "Dziadach" Swinarski zerwał z tradycyjnym podziałem na scenę i widownię, wykonawców i publiczność. Realizatorzy telewizyjni posłużyli się więc kamerą "wędrującą" wszędzie tam, dokąd przemieszcza się akcja.
Wikipedia (polski)
03.180125
(POL) polski,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz